آشنایی با گالینول بنفش یا مارتینیکا و خصوصیات آن

گالینول بنفش یا همان (Porphyrio martinicus) پرنده ای از خانواده Rallidae است که در زبان محلی با نام گالینول پا زرد نیز شناخته می‌شود. این حیوان یکی از رنگارنگ ترین پرندگان در سراسر آمریکای شمالی است و در بدن آن، ترکیبی از رنگهای قرمز گیلاسی، آبی آسمانی، سبز خزه‌ای، آکوامارین، نیلی، بنفش و زرد دیده می‌شود. این پرنده به طاووسک آمریکایی هم معروف است. با همه اینها این پرنده از جمله حیوانات نادر است و معمولاً به سختی دیده می‌شود. به همین دلیل ما در ادامه این مطلب از دانه مارکت شما را بیشتر با آن آشنا می‌کنیم.

گالینگول بنفش یا ارغوانی چگونه پرنده ای است؟

گالینول بنفش، پرنده‌ای باتلاقی با جثه متوسط و بومی قاره آمریکا است. هر دو جنس این پرنده 13.0-14.6 اینچ (33-37 سانتی متر) طول و 7.2-10.3 اونس (203-291 گرم) وزن دارند و طول بالهای آنها به 21.6-22.1 اینچ (55-56 سانتی متر) می‌رسد. نوع بالغ این پرنده دارای پرهای بنفش مایل به آبی است که در نور خورشید به رنگ‌های سبز و فیروزه ای درخشان دیده می‌شود. در حالی که در تاریکی یا نور کم، پرهای بنفش مایل به آبی روشن بزرگسالان، در ظاهر، اغلب کمرنگ‌تر یا قهوه ای هستند. بزرگسالان همچنین یک سپر آبی کم رنگ روی پیشانی خود دارند که به منقار قرمز و زردشان متصل می‌شود.

شکل ظاهری گالینول های بنفش نابالغ هم به رنگ قهوه ای – برنزی، با پرهای بنفش روی سینه و منقار و سپر پیشانی کمرنگ‌تر است. بدن جوجه‌ها نیز قهوه‌ای روشن با رنگ‌های سبز – برنزی روی بال‌ها و پشت و زیر دمِ سفید رنگ است. در این بین ناگفته نماند که پاهای بزرگسالان به رنگ زرد روشن، پاهای پرندگان نابالغ قهوه ای مایل به زرد و جوجه‌ها نیز دارای پاهای قهوه ای رنگ هستند.

زیستگاه و محل سکونت

گالینول های بنفش تقریباً همیشه، حتی در هنگام مهاجرت، در نزدیکی آب شیرین یافت می‌شوند. چرا که آنها برای لانه سازی، حوضچه های آب شیرین با پوشش گیاهی نوظهور را ترجیح می‌دهند. با این حال می‌توان گفت که این گونه به خوبی با بسیاری از محیط های تغییر یافته توسط انسان نیز سازگار شده است. به همین دلیل می‌توانند در دریاچه ها، برکه ها، مخازن، و مزارع مرطوب برنج هم ساکن شوند.

همچنین این پرندگان در طول فصل تولید مثل، در ایالت های جنوب شرقی ایالات متحده یافت می‌شوند. آنها گونه های ساکن در جنوب فلوریدا، سواحل خلیج و اقیانوس آرام مکزیک، بخش هایی از آمریکای مرکزی و دریای کارائیب هستند. در طول فصل غیر تولید مثل نیز جمعیت زیادی از گالینول‌ها در قسمت های داخلی آمریکای مرکزی ساکن هستند. آنها همینطور در طول مهاجرت در آمریکای جنوبی یافت می‌شوند و گاهی اوقات می‌توان تعداد اندکی از آنها را تا شمال کانادا نیز یافت.

تغذیه و رژیم غذایی؛ گالینول پا زرد چه می‌خورد؟

گالینول های بنفش، پرندگان همه چیزخواری هستند. از این رو مواد گیاهی و حیوانات مختلفی را در رژیم غذایی خود مصرف می‌کنند. دانه‌ها، برگ‌ها و میوه‌ گیاهان آبزی و زمینی، حشرات، قورباغه‌ها، حلزون‌ها، کرم‌های خاکی و ماهی ها از جمله مواد اصلی تشکیل دهنده غذای این حیوانات هستند. البته ناگفته نماند که آنها همینطور ممکن است تخم‌ها و جوجه‌های پرندگان دیگر را نیز به عنوان غذا بخورند.

لازم به ذکر است که گالینول‌های بنفش در نزدیکی لبه آب علوفه می‌جویند، یعنی جایی که می‌توانند به سرعت روی حاشیه‌های گل‌آلود یا پوشش گیاهی آبزی راه بروند. به این ترتیب که آنها به آرامی روی لبه اب راه می‌روند، پوشش گیاهی را با گردنی کشیده بررسی می‌کنند و به میوه ها نوک می‌زنند. این پرندگان مانند بسیاری از اعضای خانواده خود، به خوبی شنا می‌کنند و گاهی اوقات در بالای بوته‌ها و درختان قرار می‌گیرند. ( برای اشنایی با سایر پرندگان همه چیزخوار می‌توانید مقاله دیگر ما را با عنوان « توکو توکان – پرنده ای که بزرگترین منقار را در بین پرندگان دنیا دارد! » در وبلاگ دانه مارکت بخوانید. )

تولید مثل و پرورش جوجه‌ها در گالینول بنفش

گالینول‌های بنفش تک ‌همسر هستند و پیوندهای جفتی طولانی‌ مدتی را ایجاد می‌کنند. این پرندگان در آمریکای شمالی، در ماه می تا اوت و در آمریکای جنوبی از مارس تا نوامبر تولید مثل می‌کنند. مراسم خواستگاری توسط هر دو جنس و به طور همزمان انجام می‌شود. در این نمایش پرنده کمی خمیده به جلو و با گردنی کشیده می‌ایستد. سپس بال ها در زاویه ای تقریباً راست با بدن نگه داشته شده و از مچ خم می‌شوند. به طوری که به سمت پایین زاویه دارند. پس از آن، یکی از پرندگان یا هر دوی آنها، با بال های نیمه پایین، از مسیر دیگری می‌گذرد و با نزدیک شدن به جفت خود، کمان عمیقی را ایجاد می‌کند. در نهایت جفت تشکیل شده در پوشش گیاهی متراکم در امتداد حاشیه های کم عمق دریاچه ها و سواحل مرداب ها لانه می‌کنند.

لانه، یک سازه شناور فنجانی شکل است که توسط هر دو بزرگسال ساخته شده است. ماده در لانه بین 5 تا 10 تخم گاومیش یا صورتی کم رنگ با لکه های قهوه ای و بنفش می‌گذارد. پس از تخم گذاری قلمرو به شدت توسط هر دو جفت مولد محافظت شده و تخم ها به مدت 18-20 روز توسط هر دو والد انکوبه می‌شوند. جوجه ها زودرس هستند و با چشمان باز از تخم بیرون می‌آیند. آنها می‌توانند ظرف یک روز لانه را ترک کنند. اما معمولاً در هفته اول توسط هر دو والدین تغذیه می‌شوند و بعد از آن، خودشان می‌توانند به دنبال چیزهای قابل خوردن به عنوان غذای پرنده بروند. البته گفتنی است که جوجه ها در حدود 9 هفتگی قادر به پرواز می‌شوند.

جمعیت و تهدیدهای جمعیتی

اندازه کل جمعیت گالینول پا زرد حدود 100000 تا 1000000 پرنده است و در حال حاضر، این گونه به عنوان کمترین نگرانی (LC) در فهرست قرمز IUCN طبقه بندی شده است، اما امروزه جمعیت این پرنده به دلیل از بین رفتن زیستگاه و تالابها، آفت کش ها، شکار تمساح ها و لاک پشت ها در حال کاهش است.

حقایق جالب در خصوص گالینول بنفش

در این بخش با بررسی برخی حقایق جالبی در خصوص این پرنده، مقاله را به پایان می‌رسانیم:

• گالینول بنفش «مارتینیکا» نیز نام دارد که در واقع نام منطقه ای جزیره ای از فرانسه است که در شرق دریای کارائیب واقع شده است.
• گالینول پا زرد دارای پاهایی بلند با انگشتان بلند است که با توزیع وزن به او برای راه رفتن و ایستادن کمک می‌کنند. به این ترتیب پرنده می‌تواند روی پوشش گیاهی شناور راه برود و به ساقه های گیاه بچسبد.
• وقتی گالینول های بنفش پرواز می‌کنند، پاهایشان آویزان می‌شود. با این حال این حالت کمتر در آنها دیده می‌شود، چرا که این پرندگان معمولاً در مسافت های کوتاه پرواز می‌کنند.
• در هنگام تغذیه، گالینول بنفش اغلب از پاهای خود برای نگه داشتن غذا استفاده می‌کند.
• قدیمی ترین گالینول پا زرد ثبت شده در تاریخ، حداقل دارای 7 سال و 4 ماه سن بود که در سال 1956 در فلوریدا پیدا شد.