درباره طوطی سریلانکا بیشتر بدانید

طوطی سریلانکا (Loriculus beryllinus) که قبلاً با نام طوطی آویزان سیلان شناخته می‌شد، یک طوطی کوچک رنگارنگ است. این طوطی، پرنده‌ای بومی و نسبتاً رایج در سریلانکا است که تا قبل از سال ۱۹۷۲ به ‌عنوان سیلان شناخته می‌شد. جالب است بدانید این پرنده معمولاً در تپه‌هایی با ارتفاع ۱۲۵۰ متری زندگی می‌کند، اما می‌توان آن را در مزارع مناطق مرطوب و باغ‌های شهری نیز پیدا کرد. طوطی سریلانکا عمدتاً به دلیل در دسترس ‌بودن غذا در محدوده محل زندگی خود رفت ‌و آمد دارد. همچنین طوطی‌های آویزان سریلانکا، طوطی‌های جنگل‌های باز و کاملاً درختی هستند. این طوطی‌ها هرگز به زمین نمی‌آیند. اما اینها تنها نکات جالب در خصوص این پرندگان نیستند، پس اگر تمایل دارید درباره طوطی سریلانکا بیشتر بدانید، تا انتهای این مطلب با دانه مارکت همراه باشید.

طوطی سریلانکا چه شکلی است؟

طوطی سریلانکا به طور متوسط ۱۳ تا ۱۴ سانتی‌متر طول داشته و دم کوتاهی دارد. پر و بال او عمدتاً سبز تیره است. در پرندگان بالغ، تاج و منقار به رنگ قرمز روشن و دنده‌ها به رنگ قرمز تیره دیده می‌شود. قسمت زیرین پر و دم پرنده به رنگ آبی مایل ‌به ‌سبز و عنبیه‌ها زرد مایل به سفید و پاها گوشتی هستند. همچنین پشت آن‌ها به رنگ نارنجی بوده و سینه و شکم سبز رنگی دارند. لورها (مناطق بین چشم‌ها و منقار در کنار سر پرنده) و گونه‌ها هم به رنگ آبی هستند. پرندگان جوانی که هنوز به بلوغ جنسی نرسیده‌اند، دارای پیشانی سبز مات و فاقد رنگ نارنجی در قسمت پشت هستند.

تاج به رنگ سبز و نارنجی بوده و نسبت به بزرگسالان رنگ ‌پریده‌تر است. عنبیه‌ها و پاهای این طوطی‌های بالغ نشده نیز به رنگ قهوه‌ای است. این طوطی‌های آویزان گهگاه با ماده برخی از زیرگونه‌های طوطی آویزان فیلیپینی (Loriculus philippensis) اشتباه گرفته می‌شوند، زیرا آنها تاج قرمز و آبی دارند. با این ‌حال، تمایز واضحی را می‌توان میان آنها، با دیدن رنگ قهوه‌ای در طوطی آویزان فیلیپینی ماده در نظر گرفت.

نگاهی به زندگی طوطی سریلانکا

این طوطیان را معمولاً می‌توان در خارج از فصل تولید مثل به ‌صورت جفت یا گروه‌های خانوادگی کوچک مشاهده کرد. همچنین گاهی اوقات گله‌های بزرگ را می‌توان در مناطقی مناسب دید که به دنبال غذا هستند. آن‌ها طوطی‌های فعالی هستند. اغلب از شاخه‌ها بالا می‌روند یا وارونه آویزان می‌شوند تا به میوه‌ها و گل‌ها رسیده و از آنها تغذیه کنند. طوطی‌های سریلانکا به ‌راحتی در دسترس هستند. آنها به‌ خوبی با پرهایشان استتار می‌شوند و با این‌ حال هنگام تغذیه خجالتی نیستند. با وجود اینکه این نوع از طوطیان به ‌عنوان پرندگانی پر سر و صدا شناخته نمی‌شوند، تماس‌های آنها تند و تیز است و شامل یک پیچ ‌و تاب و سوت تیز در طول پرواز هستند. طوطی سریلانکا معمولاً به ‌سرعت این تماس‌ها را تکرار می‌کند.

رژیم غذایی طبیعی آنها عمدتاً از میوه‌ها (به ‌ویژه انجیر وحشی، گواوا و انواع توت‌ها) و همچنین جوانه‌ها و شکوفه‌های گل تشکیل شده است. اریترینا، سالمالیا و اکالیپتوس برای طوطی سریلانکا مفید است. علاوه بر این، طوطی‌ها از شهد و دانه‌ها تغذیه می‌کنند؛ بنابراین برای تامین غذای طوطی سریلانکا باید مقدار زیادی میوه ( انجیر، گلابی، سیب، موز)، سبزیجات ( هویج، اسفناج، سالاد سبز) و شهد تهیه شود. همچنین مخلوط بذر با کیفیت خوب متشکل از ارزن‌های مختلف، دانه علف قناری، مقداری نیجر و جو و اسپری ارزن (چه جوانه ‌زده و چه جوانه نشده) تغذیه خوبی برای آن‌ها به‌ حساب می‌آید. فراموش نکنید که در طول فصل پرورش، مهم است که مقدار زیادی مواد غذایی نرم از جمله سوخاری نرم شده و تخم ‌مرغ نرم را در اختیار آنها قرار دهید.

تولید مثل در طوطی سریلانکا چگونه است؟

اولین فصل تولید مثل در این‌گونه‌های طوطی از ژانویه شروع می‌شود و تا آوریل ادامه دارد. همچنین فراهم ‌کردن شرایط مناسب – فعالیت‌های پرورشی را می‌توان از جولای تا سپتامبر دوباره مشاهده کرد. در این بین و در طول نمایش خواستگاری، نر با گام‌های کوتاه و پرش‌های کوچک به ماده نزدیک می‌شود و صداهایی را از خود درمی‌آورد، گردنش را دراز می‌کند تا گلوی آبی‌اش را نشان دهد، کفل قرمزش را بالا می‌برد و پرهای دمش را باز می‌کند. سپس این نمایش به پایان می‌رسد.

طوطی‌های سریلانکا عمدتاً در کنده‌های درختان یا درختان مرده لانه می‌سازند و حفره‌های بلند و باریک را با سوراخ‌های ورودی کوچک ترجیح می‌دهند. پرنده ماده، مواد لانه‌سازی را برای پوشش لانه حمل می‌کند که ممکن است شامل تکه‌هایی از پوست و برگ در پرهای کفل او باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه می‌توانید مقاله دیگر ما را با عنوان « لانه سازی پرندگان» در وبلاگ بخوانید. همچنین یک کلاچ ممکن است از دو تا چهار تخم ‌مرغ سفید تشکیل شده باشد. ماده تخم‌ها را به مدت ۲۰ روز جوجه‌کشی می‌کند و نر به آنها غذا می‌دهد. اندازه هر تخم ۱۵ میلی‌متر تا ۱۸٫۷ میلی‌متر است. جوجه های تازه متولد شده، در سن ۳۲ روزگی برای پریدن آماده شده و ۱۰ روز پس از پریدن، مستقل می‌شوند.

چگونگی نگهداری

لازم به ذکر است که امکان پرورش طوطی سریلانکا در اسارت، هنوز به طور کامل وجود ندارد، با این ‌حال یک نژاد هیبرید با طوطی آویزان با تاج آبی (Loriculus galgulus)می‌تواند در اسارت نگهداری شود. آن‌ها طوطی‌های نسبتاً آرام و با شخصیتی دلپذیر هستند. گاهی پرندگان تازه ‌وارد مستعد ابتلا به عفونت‌های قارچی هستند. بنابراین در طول دوره سازگاری باید مراقبت‌های ویژه‌ای برای آنها انجام شود. رعایت کامل بهداشت نیز ضروری است و سم‌پاشی روزانه در طول دوره سازگاری، توصیه می‌شود. پس از سازگاری، این ‌گونه کاملاً مقاوم بوده و با سایر طوطی‌های آویزان خوب رفتار می‌کند. البته برای آنها باید یک منبع منظم از شاخه‌هایی که نیاز دارند را در دسترس داشته باشید.

این طوطی‌های کوچک فعال همچنین به فضای زیادی برای ورزش نیاز دارند. در حالت ایده‌آل، آن‌ها باید در یک قفس پرنده بزرگ با حداقل ابعاد 2*1*2 متر نگهداری شوند و همچنین باید در دمای کمتر از ۵۹ درجه فارنهایت (۱۵ درجه سانتیگراد) محافظت شوند. پرندگان تازه ‌وارد شده هم باید در دمای ۷۰ درجه فارنهایت (۲۲ درجه سانتیگراد) یا گرم‌تر نگهداری شوند.

سخن آخر

طوطی سریلانکا گونه‌ای از پرندگان است که ظاهری زیبا و شخصیتی دلپذیر دارد. بعید است که بتوانید از این‌ گونه تعداد زیادی پرنده را در اسارت ببینید، چرا که تاکنون این امکان به طور کامل وجود نداشته است. با این حال ما در این مقاله، در مورد طرز زندگی و تولید مثل طوطی سریلانکا، تغذیه و چگونگی نگهداری از آن اطلاعاتی را به شما ارائه دادیم. از این رو می‌توانید با بهره‌گیری از این اطلاعات، نظر خود را در مورد این‌ گونه از پرندگان بیان کنید. همچنین در صورت تمایل می‌توانید، ضمن تهیه انواع دان پرنده و غلات ارگانیک از فروشگاه، مطالب دیگر ما را نیز در وبلاگ دانه مارکت بخوانید.