با مرغابی ، جد اردکهای اهلی آشنا شوید!

اگر تاکنون در پارکها به مرغابی‌ها غذا داده باشید، حتماً شاهد مبارزات زیادی در تالابها بوده‌اید. مرغابی ها شاید آشناترین پرندگان در برکه‌ها و پارک‌ها و همچنین تالاب‌ها و مصب‌های وحشی در سرتاسر آمریکای شمالی و اوراسیا باشند. سر سبز براق، پهلوهای خاکستری و دم سیاهشان آنها را به راحتی قابل تشخیص می‌کند. به همین دلیل نیز این پرندگان از دیرباز برای سفره ‌ها شکار می‌شدند و تقریباً تمام اردک های اهلی نیز از این گونه می‌آیند. در ادامه مقاله از دانه مارکت ضمن معرفی این پرنده با حقایق جالبی نیز در خصوص آن آشنا می‌شویم. پس تا انتهای این مطلب همراه ما باشید.

مرغابی چگونه پرنده‌ای است؟

مرغابی یکی از شناخته شده ترین گونه های پرنده در سراسر جهان است که نرهای آن بسیار رنگارنگ هستند. این جنس از پرندگان منقار زرد، سینه قهوه ای تیره، دم سیاه و سفید و سر و گردن سبز روشنی دارند. همینطور آنها دارای یک حلقه سفید در پایه گردن خود هستند. علاوه بر این، کناره های نرهای مولد و بیشتر بال های آنها خاکستری است. در مقابل، پرهای مرغابی ماده و نرهای غیر مولد کمتر رنگارنگ است. پرهای پرنده ماده بیشتر دارای لکه‌های خرمایی و قهوه‌ای خال‌دار است و سرشان برنزه‌تر بوده و نوارهای تیره‌ای نیز در نزدیکی تاج و چشم‌ آنها وجود دارد. ماده ها همچنین منقاری نارنجی رنگ دارند که با لکه های تیره پوشیده شده است. از این رو به طور کلی ماده ها و نرهای غیر مولد شبیه به هم هستند، اگرچه منقار نرهای غیرمولد مایل به زرد است.

زیستگاه و محل سکونت مرغابی

مرغابی در سراسر نیمکره شمالی و جنوبی یافت می‌شود. در آمریکای شمالی، دامنه آنها از جنوب و مرکز آلاسکا تا مکزیک، جزایر هاوایی، در سراسر پالئارکتیک، از ایسلند و جنوب گرینلند و بخش‌هایی از مراکش (شمال آفریقا) در غرب، اسکاندیناوی و بریتانیا در شمال و تا سیبری گسترش می‌یابد. همچنین در شرق تا جنوب شرقی و جنوب غربی استرالیا و نیوزیلند، زیستگاه آنها در نیمکره جنوبی است. بنابراین به طور کلی این پرندگان در طیف گسترده ای از زیستگاه ها و آب و هوا زندگی می‌کنند، از تاندرای قطب شمال گرفته تا مناطق نیمه گرمسیری.

آنها را می‌توان هم در تالاب های آب شیرین و هم در تالاب های آب شور، از جمله پارک ها، حوضچه های کوچک، رودخانه ها، دریاچه ها و مصب ها و همینطور ورودی های کم عمق و دریاهای آزاد در دید خط ساحلی یافت. با این حال آنها عمق آب کمتر از 0.9 متر (3.0 فوت) را ترجیح می‌دهند و از مناطقی با عمق بیش از چند متر اجتناب می کنند. آنها همچنین جذب توده های آبی با پوشش گیاهی آبزی می‌شوند.

رژیم غذایی و تغذیه

مرغابی‌ها همه چیزخوار هستند و هم از مواد گیاهی و هم از جانوران تغذیه می‌کنند. آنها حشرات، کرم ها و بندپایان را مصرف می‌کنند و از پوشش گیاهی متنوعی تغذیه می‌کنند. گهگاه نیز منابع غذایی انسانی از جمله غلات را می‌خورند. ( برای اشنایی با دیگر پرندگان همه چیزخوار مقاله دیگر ما را با عنوان « درنای معمولی، پرنده ای که پوست اندازی می‌کند! » در وبلاگ دانه مارکت بخوانید.)

تولید مثل و پرورش جوجه ها

مرغابی ها تک همسر هستند. با این حال، به طور گسترده ای اصطلاح “جفت اضافی” را تمرین می‌کنند و نرهای جفت شده به تعقیب ماده هایی که جفتشان نیستند، معروف هستند. لانه سازی این پرندگان از آوریل شروع می‌شود و در ماه می به اوج خود می‌رسد. در این دوره، جفت ها، عصرها در زیستگاه خود می‌چرخند و به دنبال محل لانه سازی مناسبی می‌گردند. هنگامی که محل مناسب انتخاب شد، ماده لانه را روی زمین، در نزدیکی آب می‌سازد و 9-13 تخم می‌گذارد که به مدت 26-28 روز انکوبه می‌شوند. جوجه های این گونه زودرس هستند و پس از تولد، می‌توانند شنا کنند. به همین دلیل در عرض 12 ساعت پس از جوجه ریزی با آب آشنا می‌شوند.

معمولاً پس از جفت‌گیری، مرغابی های نر لانه را ترک می‌کنند و در اوایل ژوئن در گله‌هایی از همجنسان خود برای پوست‌اندازی جمع می‌شوند. در حالی که ماده‌ها در کنار فرزندان می‌مانند و به مدت 42 تا 60 روز از جوجه‌ها مراقبت می‌کنند. ناگفته نماند هم نر و هم ماده در 1 سالگی به بلوغ باروری می‌رسند.

عادات و سبک زندگی

مرغابی ها پرندگانی هستند که بیشتر وقت خود را صرف تغذیه می‌کنند. آنها خارج از فصل تولید مثل بسیار پر جمعیت هستند و گله های بزرگی را تشکیل می‌دهند که به “سورد” معروف است. با این حال، در طول فصل تولید مثل، پرنده‌های نر و ماده می‌توانند تهاجمی شوند و رقبا را به سمت خود یا جفتشان سوق دهند. نرها معمولاً بیشتر از ماده ها می‌جنگند و با نوک زدن مکرر به سینه رقیب خود، کندن پرها و حتی پوست در موارد نادر، به یکدیگر حمله می‌کنند. ماده‌ها همچنین ممکن است نمایش‌های تحریک‌کننده ای را انجام دهند که دیگر مرغابی‌های گله را تشویق ‌کند تا شروع به مبارزه کنند.

جمعیت و تهدیدهای جمعیتی

طبق فهرست قرمز IUCN، اندازه کل جمعیت مرغابی بیش از 19،000،000 نفر است. جمعیت اروپا شامل 2،850،000-4،610،000 جفت است که معادل 5،700،000-9،220،000 پرنده بالغ است. در حال حاضر، این گونه در فهرست قرمز IUCN به عنوان حداقل نگرانی (LC) طبقه بندی شده است و امروزه تعداد آن در حال افزایش است.

با این حال تهدیدهای عمده برای جمعیت آنها شامل تخریب و زهکشی زیستگاه تالاب، سوزاندن و چمن زنی بستر نیزار، آلودگی و همچنین استخراج ذغال سنگ نارس در برخی از مناطق محدوده آنها است. هم اکنون این پرندگان از تغییر شیوه‌های مدیریت تالاب مانند چمن‌زنی در مراتع رنج می‌برند که باعث رشد بیش از حد بوته‌ها می‌شود. علاوه بر این، آنها به عنوان یک گونه قابل شکار در ایالات متحده آمریکا نیز در معرض خطر هستند.

حقایق جالب در خصوص مرغابی ها

در این بخش با بررسی برخی حقایق جالب در خصوص این پرنده، مقاله را به پایان می‌رسانیم:

• در طول دوره پوست اندازی که پس از فصل تولید مثل رخ می‌دهد، پرندگان نر بسیار آسیب پذیر هستند، چرا که نمی‌توانند پرواز کنند.
• مرغابی جد همه گونه های اردک اهلی است. اردک‌های اهلی می‌توانند در حوضچه‌های شهری رایج باشند و شناسایی آنها ممکن است گیج‌کننده باشد.
• جفت های مرغابی خیلی قبلتر از فصل تولید مثل یعنی بهار تشکیل می‌شوند. به این معنا که جفت شدن در پاییز انجام می‌شود، اما خواستگاری را می‌توان در تمام زمستان مشاهده کرد.
• مرغابی ها پرنده های قدرتمندی هستند. به گونه ای که گله های مهاجر آنها با سرعت 55 مایل در ساعت پرواز می‌کنند.
• مسن ترین مرغابی شناخته شده یک پرنده نر بود و حداقل 27 سال و 7 ماه سن داشت که در سال 2008 در آرکانزاس به او تیراندازی شد.